Ancak 700 ile 1.000 yerel sakin arasında, çoğu apartman binalarının bodrum katlarında, su, ısıtma veya elektrik olmadan yaşamaktadır. Telefonları şarj edebilecekleri tek yer, şu anda şehir yönetiminin bulunduğu binanın bodrumudur.
İnsan sayısını kesin olarak belirlemek imkansız çünkü ekim ortasından beri Kurakhove’ye hiçbir insani yardım gönüllüsü gelmedi.
Topçu saldırıları, çoklu roketatarlar, hava bombaları ve insansız hava araçlarının hedefinde olan Kurakhove, Rusya’nın Donbas bölgesini ele geçirmek için batıya doğru ilerlemesiyle yeni Bakhmut haline geldi. Cuma günü, Ukrayna Cumhurbaşkanı Volodymyr Zelenskyy, Kurakhove’deki durumu ve Pokrovsk’taki ana şehri “en zorlu” olarak nitelendirdi.
Hastane, okullar, kreşler, su arıtma tesisi, mülteci merkezi, postane, teknik okul ve kültürel merkez tamamen yok oldu. Bombalanmış apartman binaları yanarken, havada duman asılı duruyor, arka planda topçu ateşi ve insansız hava araçları var.
33. Tugay’ın topçuları, Kurakhove cephesine günde yaklaşık 50 shell ateş ettiklerini, bu durumun Rus ordusunun saldırı operasyonlarındaki kritik etkinliği ve tugayın Rus güçlerinin şehri kuşatmasını durdurma konusundaki çaresiz çabalarını gösterdiğini belirtiyor.
Yerel otoriteler, şehirde kalmaya devam ediyor, ayrıca polis ve yerel Teritorial Savunma Kuvvetlerinin temsilcileri de var.
Kurakhove’deki polis şefi Artem Shchus için, şehir kuşatıldığında savunulması konusunda pek umut yok.
“Modern savaşın ve modern teknolojilerin gerçekliği göz önüne alındığında mümkün olduğunu düşünmüyorum. Bu durumda, lojistik yalnızca insansız hava araçları ile yapılabilir,” diyor.
Shchus, yanmış sivil araçlarla dolu Kurakhove’ye giden yolu “ölüm yolu” olarak adlandırıyor, çünkü sürekli Rus insansız hava araçları saldırıları var. Çıkmaya çalışan beş sivil öldürüldü.
“Beyaz Melekler” adı verilen tahliye grubu, yerel polis memurlarından ve gönüllülerden oluşuyor, şehre hiçbir malzeme girmeden çalışıyor. Yaralılara ilk yardım sağlıyor ve bombardımanda öldürülenlerin cesetlerini kaldırıyorlar, tüm bunları şehrin tek çalışan gıda dükkanını işletirken yapıyorlar.
Beyaz Melekler, şehirde girmesi gereken tek şekilde, elektronik harp ekipmanlarıyla donatılmış zırhlı bir araçla hayati malzemeleri getiriyor – bu, şehre girmenin tek yolu ve hala riskle dolu bir yolculuk.
“REB (jammer) olmadan bu sadece bir piyango. Bununla, hayatta kalma şansınız olabilir,” diyor Shchus.
Şehirden kaçmanın tek yolu Beyaz Melekler ile seyahat etmek. Her gün, farklı bölgelerden altı ile on iki kişi tahliye etmek için hayatlarını riske atıyorlar.
Çocukların tahliye edildiği söylenmesine rağmen, ebeveynler genellikle onları hem bombalardan hem de kolluk kuvvetlerinden saklıyor. Beyaz Melekler’in ana görevlerinden biri, çocukları bulmak ve ebeveynlerini tahliye olmaya ikna etmektir.
Bu görev başarılı olduğunda ve çocuklar bodrumlardan çıkarıldığında, çoğu yıkılmış şehrin durumuna şok olur, görünüşe göre bir süre yer altındaydılar.
Çocukları kurşun geçirmez yelekler ve kasklarla giydirip, Beyaz Melekler onları yakınlardaki Kostyantynopil şehrine götürüyor, buradan diğer gönüllüler onları Dnipro veya Zaporizhzhia’daki mülteci kayıt noktalarına taşıyor.
“Her gün durmadan insanları tahliye ediyoruz. Kostyantynopil’e insan bıraktık ve bugün de geçmemiz gereken adresler var,” diyor Shchus.
Böyle zorlu ve tehlikeli koşullarda çalışmaya uyum sağlama konusundaki soruya, polis şefi ekibinin üzerindeki etkisinden endişe ediyor.
“Sanırım herkes zaten uyum sağladı. Bunu ‘uyum sağlama’ bile olarak adlandırmazdım. Daha çok sağlıksız bir zihin durumu. Bunun gelecekte sosyal olarak onları nasıl etkileyeceğini bilmiyorum,” diyor. “Bu insanlar insanlık dışı koşullarda yaşıyor ve adrenalinle hayatta kalıyorlar. Savaş, onların hayatı. Çalışmak için zor şartlar, ama herkes çalışıyor.”
